Leggendo quà e là, ho trovato questo breve e significativo racconto di una donna del vicinato abituata a lavorare con scrupolo e coscienza: Zia Federica.
La morte prematura del capofamiglia la costringe a darsi da fare per mandare avanti la casa e il figlio, nella speranza che quest’ultimo diventi anch’esso, un grande lavoratore.
Ma purtroppo……
TIA FEDERICA
Tia Federica fit una femina de bonos custumenes,abituada a trabagliare pro porrer portare sa famiglia a dae nanti.Teniat unu fizu solu chi si naraiat Luiseddu e fit orfaneddu dae cando teniat doig’annos. Su babbu, tiu Peppe,maridu de tia Federica, fit mortu giovanu de unu male chi nesciunu duttore bi fit risessìdu de li adatare sa cura. Tiu Peppe faghiat su zerronaderi e trabagliaiat cun cuscienzia,ischidiat fagher ogni cosa e totus lu preferiana,forsis a sos tempos fit su pius pagadu:li daiana chimbe francos a su die. Mortu tiu Peppe, sas cosas si fin postas male; toccaiat a tia Federica a trabagliare e a bi pensare a sa sola pro pesare a Luiseddu.Tia Federica fit portada a lumene,issa puru fit sa menzus zerronadera de bidda,andaiat a marrare sos laores,sos ortos e a faghere sa lessia in sas domos anzenas. pro sas cottas fit sa zerronadera preferida: coghiat dae nanti e forru e totus sas bonas massajas la chircaiana a binchidas de pare prite li essiat su pane bellu e bene fresadu e pro d’ogni zerronada li daiana tres panes de fresa,duas fresalentes e trs francos in dinare.
Luiseddu si fit pesadu a pibinos,mesu visciadu e unu pagu mandronazzu,forsia haiat esser fines abbandonadu,fit sempre zoghende in carrela cun cumpagnos de su matess’istintu e d’ogni tantu bessian dae bidda a pampinare fattu sas binzas anzenas. Cando fit diventadu mannu,deviat puru trabagliare,ma non de teniat gana.
Unu die ti Federica li neit:”Luisé!.. est tempus chi ti decidas de andare a trabagliare, o bandas a sa zerronada o t’’accordas pastore; ses diventende mannu e non tenes nisciunu impreu”. Ma Luiseddu non de cheriat intendere de cussos contos,faghiat sa vida de papa è badas. “ bae ,bae Luiseddu! si campas già nd’has bettare de lardu a canes.” Ite fahet Luiseddu, nd’ispiccat unu cantu de lardu de s’appiccone,leat sa resolza, nd’essit a fora e cominzat a segare su lardu a fittas e a imbolare a sos canes sortidos a s’oru de sa gianna.”Ite ses faghinde,Luisé!..li neit tia Federica inchieta e disisperada de s’azione pagu garbada de su fizu.
O” O Maa ! neit Luiseddu : so ettende lardu a canes
Nessun commento:
Posta un commento